نقش آب در پرورش شتر مرغ

نقش آب در پرورش شتر مرغ 

او‌لین توجه انسان به شترمرغ و محصول ها وابسته به آن در حدود ۷۵۰۰ سال پیش تصور می گردد . در مصر قدیم از پرهای شترمرغ به تیتر علامت عدالت و از تخم آن در مصارف دارویی سود می جستند . 

صحرانشین های آفریقایی پوسته تخم شترمرغ را به عنوان ظرف حمل و حفظ آب جهت مصارف انسانی به عمل می گیرند که مصداق آن تمبر سازمان پست مرز و بوم آفریقایی زامبیا می باشد . از میانه ده سال ۱۸۰۰ میلادی مدارک پرورش شترمرغ و جوجه کشی از آن در شرایط اسارت به تصویب رسیده هست . این پرنده در راسته سینه پهن ها Ratitae طبقه بندی می شود . ماشین جوجه کشی

علت نامگذاری این مجموعه از پرنده ها عدم وجود تیغه بلند استخوان Sternum در ناحیه ی سینه می باشد . از  همین رو ماهیچه ها پروازی حوزه‌ ی سینه بسیار محاسبه رفته و قلیل حجم می باشد . در اکنون حاضر مطرح ترین پرنده زنده بر روی کره ی خاکی است . این پرنده اندک و بیش علفخوار هست و مواد غذایی با فیبر بالا (سلولزی ) در تغذیه آن نقش مهمی بازی می نماید . اما در حیات وحش از پستانداران و خزندگان کوچک و حشره‌ها هم تغذیه می نماید . 

این پرنده می تواند دوران مدت به نسبت طولانی فارغ از آب ادامه حیات دهد . علت آن را تا حدودی وامدار وجود غدد نمکی در بینی آن می دانند . غدد نمکی معمولاً درپرنده های دریایی و خزندگان مشاهده می شود که کارش جذب نمک و مواد سمی جان دار در خون (و بالطبع مایع فی مابین بافتی ) به صورت فعال و دفع آن به بیرون از بدن مو جود زنده است . این عمل موجب می گردد که پرنده نیاز کمتری به آشامیدن آب جهت دفع مواد سمی بدنش داشته باشد . 

اما این پرنده به نوشیدن آب و استحمام با آب و حتی شنا در آن علاقه دارااست اما درصورت عدم دسترسی به آب (در موقعیت طبیعی حیات وحش ) ، همانند شتر می تواند تشنگی را به خوبی تحمل نماید . آشامیدن این پرنده به رخ گشوده و بسته کردن متواتر منقار تحت و ساخت حالت پمپاژ جهت به داخل کشیدن آب صورت می گیرد . متعاقب آب پرنده گردن بلندش را فرم S درآورده و آب را به سمت معده جهت دهی می کند . 

میزان مصرف آب روزانه بسته به موقعیت آب و هوایی ( دما و رطوبت ) و گونه تغذیه می تواند گوناگون باشد . ولی به تیتر یک میزان ، در موقعیت گرمای دوچندان و رطوبت ناچیز به طور میانگین هر پرنده بالغ بر ۱۲ لیتر آب قابل شرب نیاز دارااست . 

در رشد جوجه معمولاً اولی وعده (اندکی قبل از خوراک ) در سن ۲ یا این که ۳ روزگی مقدمه می کنند . در روزهای نخستین جهت دقت جوجه ها به نوشیدن آب ، هر چند ساعت یکبار بایستی به باطن آبخوریها انگشت زد و آب را به صدا درآورد تا جوجه ها توجه به آشامیدن کنند . 

حتی گاهی توجه گردیده می‌باشد رنگ های خوراکی به آب افزوده شود تا پرنده علاقه بیشتری نشان دهد . اما می بایست توجه داشت در هفته ی اولیه رشد مصرف آب اضافی موجب اسهال می شود و لذا می بایست محدودیت آب رعایت شود . به ازای هر سه دانخوری یک آبخوری موضوع نیاز است . 

به عنوان یک معیار کلی ، میزان آب مورد نیاز جوجه ها ۲ تا ۳ برابر میزان غذای مصرفی روزمره خواهد بود . دمای مناسب آب آشامیدنی فی مابین ۲۱ تا ۳۲ رتبه سانتیگراد هست . در شرایطی که دمای آب کمتر یا اکثر از مقادیر ذکر گردیده باشد و یا این که مزه و بوی غیرمناسب داشته باشد ، پرنده میل کمتری به آشامیدن داشته و به دنبال کاهش مصرف آب ، کاهش مصرف خوراک و کارایی هضم و جذب پرنده بروز خواهد کرد . بین ۷۵ تا ۸۰ درصد وزن بدن پرنده به عالم آمده آب می‌باشد که در بازه زمانی بلوغ به ۷۰ ـ ۷۵ درصد می رسد . چنانچه محرومیت از آب برای مقطع طولانی ادامه یابد و در حد ۱۰ درصد آب تن از دست برود ، پرنده در گیر اختلال شدید می شود و اگر این پروسه ادامه یابد و ۲۰ درصد آب تن از دست برود پرنده خواهد مرد . 

کیفیت آب آشامیدنی مصرفی پرنده را در حد جوجه گوشتی در حیث می گیرند . 

آب می بایست از دو جنبه میکروبی و شیمیایی مسئله تحلیل قرار گیرد . طعم بد آب یا حضور مواد شیمیایی زیان آور از جمله سموم می تواند سالم پرنده را به مخاطره بیاندازد . در بحث در اختیار گرفتن کیفیت آب به موردها تحت بایستی اعتنا شود . مشقت کل آب که شامل همگی مواد معدنی محلول مو جود در آب هست و حداکثر تا ۵۰۰۰ قسمت در میلیون ( ppm ) قابل تحمل می‌باشد . اما این به شرطی میباشد که برخی از مواد محلول جان دار ، بر طعم و بوی آب تاثیر نا مناسب شدیدی ساخت نکنند که موجب عدم مصرف مطلوب آب شود . از این رو بعضی مواقع به عدد ppm ۳۰۰۰ اکتفا می شود . 

سولفات ها دسته ی دیگری از مواد معدنی می‌باشند که معمولاً به رخ ادغام با منیزیم ، سدیم یا این که کلسیم می باشند . در بیشتر مواقع اثر اسهال زایی داشته و حداکثر قابل پذیرش آن ( ppm ( ۵۰۰ است . از دیگر مواد قابل نظارت آهن می باشد .معمولاً حضور ترکیبات آهن با غلظت های بالاتر از ppb۳۰۰) ۰/۳ppm ) به رنگ آب قهوه ای (زنگ زدگی ) می دهد و طعم خاصی ساخت می کند . شتر مرغ به نسبت پرنده های دیگر نسبت به مصرف آهن اساسی خیس بوده و تحمل پاره ای در مصرف آن داراست . چه بسا حضور فراوان ترکیبات آهن دار با جذب و متابولیسم فسفر تداخل می کند . کمبود فسفر نیز در رویش استخوانی پرنده تداخل نموده و ممکن هست عوارض راشیتیسم ساخت نماید و نیز به گوشت مزه جگر مثل می دهد . 

در مجموع می بایست میزان ppm ۰/۳ را به عنوان حداکثر آهن جانور در آب در نظر گرفت . کلریدها در واقع نمک شور کننده ی آب بوده و به آن مزه شوری می دهند . اکثراً باسدیم یاور بوده و تا سطح ۵۰ppmـ ۱۰۰ مطلوب خیس می باشند . اما بایستی مقدار نمک جیره را با مرحله کلرید جانور در آب به تعادل رساند . حضور فسفات در آب می تواند نماد ی آلودگی منشا آب با فاضلاب و زنگ خطری بر حضور باکتریایی مضر باشد . از ترکیبات نیتروژنه نظیر نیترات ها در کودهای شیمیایی استفاده بسیار می شود . حضور این ماده به مقادیر بسیار می تواند ادله بر نشست منابع آلوده به آب موضوع به کارگیری باشد . در اثر تجزیه این مخلوط به وسیله باکتریها چه در محفظه بیرون از بدن چه باطن بدن ( روده ها ) ماده سمی تریژیت تولید می شود . از عوارض ایجاد گردیده متعاقب مصرف طولانی نیترات ها ، علائمی شبیه فقدان ویتامین A و ضعف سیستم ایمنی هست . میزان حداکثر نیترات در آب ppm ـ ۵۰-۱۰۰ هست . 

بخش اعظمی از مواقع حضور سولفید هیدروژن موجب بوی بد آب می شود . مقدار خیلی ناچیز این ماده چه بسا ppm ۱ هم بوی بد تولید می نماید و در ترکیب با آهن رسوبات تیره و روغنی ایجاد می نماید . با افزودن هیپوکلرید به آب می توان گوگرد آن را آرد نمود تا بوی آب از در میان برود . 

اسیدیته یا PH آب نیز دارنده اهمیت هست . چنانچه آب اسیدی باشد موجب خورندگی و زنگ زدگی در لوازم فلزی ( مانند پمپ آب ، مخازن ، لوله ها و . . . می شود .چنانچه آب قلیایی باشد میکروارگانیسم ها تحریک به رشد دشه و جرم گرفتگی مضاعف خواهد شد . PH مناسب را در بین ۷/۵ ـ ۶/۸ در حیث می گیرند . 

انواع حشره کش و علف کش و فلزات سنگین (مانند سرب ، جیوه ) هم از عوامل آلاینده آب آشامیدنی می‌باشند که در آب مناسب نباید حضور داشته باشند . در زمینه آلودگی میکروبی آب ، میکروارگانیسم های متعددی مطرح می شوند . از گزاره ویروس ها ، باکتریها ، قارچها ، تک یاخته ها ، تخم انگلها . 

مقدار کل باکتری جان دار در آب بایستی کمتر از ۱۰۰ پرگنه در هر ۱۰۰ سی سی آب باشد . تعداد باکتری کلی فرم هم بایستی کمتر از ۵۰ پرگنه باشد . 

برخی از باکتریها از جمله اشرشیا کلی و یا سالمونلا نباید وجود داشته باشند در مجموع در بیشتر مواقع غربال کردن و کلر زدن مناسب به آب می بضاعت و توان آبی‌رنگ مناسب برای مصرف آماده نمود . دقت شود که آب فرآوری شده به دقت محاسبه شود .